مقایسه تاثیر روش های توانبخشی سنتی، لباس فضایی و ترکیبی بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به اسپرین مچ پا

اسپرین مچ پا از شایع ترین آسیب های حاد ورزشی است که به علت آسیب به گیرندهای حس عمقی و کاهش تعادل، خطر بازگشت مجدد آن بسیار زیاد است، لذا هدف این تحقیق مقایسه تاثیر روش های توانبخشی سنتی، لباس فضایی و ترکیبی بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به اسپرین مچ پا بود. تعداد30 نفر از ورزشکاران مبتلا به اسپرین درجه 3 مچ پا به صورت هدفمند و در دسترس در این تحقیق شرکت کردند و به طور مساوی در سه گروه توانبخشی قرار گرفتند. نمونه ها به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه تحت تمرینات توانبخشی ویژه فرد قرار گرفتند. تعادل پویای ورزشکاران در سه جهت قدام، خلف داخل و خلف خارج قبل و بعد از هشت هفته توسط آزمون ستاره تعدیل شده (وای) مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کوواریانس استفاده شد (05/0>P). نتایج تحقیق تفاوت معناداری در تعادل پویا بین سه روش توانبخشی نشان داد (05/0P<) ، به طوری که بین روش ترکیبی و لباس فضایی (05/0P<) و ترکیبی و سنتی (05/0P<) تفاوت معنادار بود، اما بین روش سنتی و لباس فضایی تفاوت معنادار نبود (05/0P>). بحث: از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که روش ترکیبی بیشترین تاثیر بر تعادل پویا داشت لذا، به عنوان بهترین روش برای توانبخشی ورزشکاران مبتلا به اسپرین مچ پا توصیه می شود.