نقش نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی در پیش بینی سازگاری با بیماری قلبی

هدف. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی در پیش بینی سازگاری با بیماری قلبی انجام شد.
زمینه. سازگاری با بیماری قلبی، به عنوان تجربه ای استرس زا، فرآیندی دشوار است و مشکلات جدی برای فرد مبتلا ایجاد می کند.
روش کار. تعداد 327 فرد مبتلا به تنگی عروق کرونر (138 زن و 189 مرد) در این پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان در پژوهش، پرسشنامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا (PSWQ) ، مقیاس نشخوار خشم (ARS) ، مقیاس تنهایی اجتماعی (SLS) و مقیاس سازگاری با بیماری (AIS) را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد.
یافته ها. نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی با سازگاری با بیماری قلبی دارای همبستگی منفی معنادار هستند؛ بدین معنی که با افزایش نگرانی، نشخوار خشم و تنهایی اجتماعی، سازگاری با بیماری قلبی کاهش می یابد. در تحلیل رگرسیون از سه متغیر تحلیل شده، دو متغیر نگرانی و تنهایی اجتماعی توان پیش بینی سازگاری با بیماری قلبی را داشتند و نشخوار خشم چنین توانی را نداشت؛ به طوری که نگرانی، 35 درصد و نگرانی به همراه تنهایی اجتماعی، 41 درصد از واریانس سازگاری با بیماری قلبی را تبیین کردند (01/0p<).
نتیجه گیری. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که توجه به نقش نگرانی و تنهایی اجتماعی در برنامه های پیشگیری مربوط به سلامت یک ضرورت است. در سطح درمان بیماری ها، هم زمان با درمان های معمول طبی، هدف قرار دادن نگرانی و تنهایی اجتماعی در مداخلات روان شناختی نیز ضرورت دارد.