اثربخشی معنادرمانی گروهی بر سازگاری اجتماعی، کاهش احساس تنهایی و سلامت عمومی سالمندان

با توجه به رشد سریع جمعیت سالمندان در قرن 21 به ویژه در کشورهای در حال توسعه، توجه به برآورده کردن نیازهای جسمانی و روانی سالمندان ضروری است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی معنادرمانی گروهی بر سازگاری اجتماعی، کاهش احساس تنهایی و سلامت عمومی سالمندان انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود که به صورت پیش آزمون، پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه سالمندان 80-60 سال ساکن سراهای سالمندان شهر تهران در سال 1397 می باشد. در زمینه اهداف تحقیق 30 نفر از سالمندان به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و گروه کنترل (هر کدام 15 نفر) به صورت تصادفی قرار گرفتند. برنامه مداخله ای گروه آزمایش (معنادرمانی گروهی) در 10 جلسه 90 دقیقه ای انجام شد. گروه کنترل در این مدت مداخله ای دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل (1962) ، احساس تنهایی راسل، پیلوا و کورتونا (1980) و سلامت عمومی گلدبرگ و هیلد (1979) استفاده شد. داده ها با استفاده از میانگین، انحراف استاندارد و تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل از نظر سازگاری اجتماعی، کاهش احساس تنهایی و سلامت عمومی تفاوت معنا داری وجود دارد (001/0>P). بنابراین می توان نتیجه گرفت که معنادرمانی گروهی بر افزایش سازگاری اجتماعی، کاهش احساس تنهایی و بهبود سلامت روان موثر بوده است و این درمان در مراکز سالمندان توصیه می گردد.