ارزیابی بهینه سازی واحد احیای گلیکول یکی از فازهای میدان پارس جنوبی

تزریق فوم به جهت کاهش اشباع نفت به جامانده در مخازن نفتی؛ یکی از زمینه های ازدیاد برداشت شیمیایی می باشد. در این روش با استفاده از مواد فعال سطحی و سایر افزونه ها، کشش بین سطحی را پایین آورده و با غلبه بر نیروی های مویینه سعی در محرک کردن نفت به دام افتاده را دارند. علاوه بر این با تشکیل فوم باعث برقرارکردن نسبت تحرک پذیری و بهبود ضریب جاروب حجمی می شود. در تزریق فوم، یکی از پارامترهای موثر در افزایش بازیافت نفت پایداری فوم حاصل می باشد. بنابراین ایجاد پایدارترین فوم، یکی از اهداف پژوهش های حال حاضر بر روی این روش، در جهت گزینش نوع و غلظت بهینه مواد شیمیایی مورداستفاده می باشد. یکی از مواد مورداستفاده در تزریق مواد شیمیایی حلال کمکی می باشد که به جهت جلوگیری از ایجاد فاز ژل مانند و فاز مایع کریستالی و تسریع تعادل میکروامولسیونی از آن استفاده می شود. عموما الکل های با زنجیره ی کربنی بین 3 تا 5 کربن به عنوان حلال کمکی استفاده می شود که باعث ناپایداری فوم می شوند. در این مطالعه به جهت بررسی تاثیر نوع و غلظت حلال کمکی بر روی پایداری فوم و درنهایت میزان بازیافت نفت، در کنار 1-بوتانول از بوتریک‌اسید به‌عنوان یک حلال کمکی جایگزین استفاده شده است. با تغییر نوع حلال کمکی از الکل به اسید چرب پایداری فوم های حاصل بسیار بیش تر شد. حداکثر میزان بازیافت نفت در استفاده از حلال کمکی 1-بوتانول بدست آمد که برابر با 44% نفت درجا موجود در مغزه می باشد که با استفاده از روش سیلاب زنی با آب برداشت نشده بود و نشان از توانایی بالای این روش در ازدیاد برداشت نفت می باشد.