تحلیل وضعیت توسعه پایدار در مناطق شهری کلانشهرها (نمونه موردی: کلان شهر اصفهان)

شهر اصفهان ازجمله شهرهایی است که در ناحیه خشک ایران قرار دارد و به دلیل محدودیت های فراوان، مشکلاتی در زمینه شبکه حمل و نقل شهری، محیط زیست شهری، فضاهای فرهنگی دارد که با رشد جمعیت ابعاد گسترده تری یافته و زمینه نابرابری و رقابت های ناسالم را جهت دسترسی به امکانات و تسهیلات شهری در سطح شهر ایجاد می کند. هدف این تحقیق تحلیل و ارزیابی توسعه پایدار کلان شهر اصفهان از طریق بررسی 66 شاخص توسعه می باشد. شاخص های مورد بررسی شامل پنج گروه کلی شاخص های اجتماعی- اقتصادی، فرهنگی- آموزشی، کالبدی- زیست محیطی، زیربنایی- مسکونی و شاخص های دسترسی می باشد. روش تحقیق توصیفی– تحلیلی و نتایج حاصل از پژوهش کاربردی- توسعه ای است. از روش ها و تکنیک های تصمیم گیری چند معیاره تاپسیس، ضریب آنتروپی، تحلیل خوشه ایسلسله مراتبی و ضریب پراکندگی جهت تحلیل داده های پژوهش استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که منطقه شش و پنج شهر اصفهان از نظر شاخص نهایی توسعه با امتیاز توسعه 743/0 و 741/0 برخوردار ترین مناطق شهر بوده و اختلاف نسبتا محسوسی با دیگر نواحی شهر دارند. منطقه ده شهر اصفهان نیز با امتیاز 087/0 کم توسعه یافته ترین و محروم ترین منطقه شهر می باشد. نتیجه حاصل از تحلیل خوشه ایسلسله مراتبی نیز حاکی از آن است که مناطق شش و پنج شهر اصفهان در سطح اول، مناطق یک و سه شهر در سطح دوم و ده منطقه باقیمانده شهر در سطح سوم توسعه قرار دارند و عنوان مناطق محروم شهر را دارند. ضریب پراکندگی شاخص توسعه در سطح مناطق چهارده گانه شهر اصفهان برابر با 658/0 محاسبه شد.