اثربخشی آموزش حل مساله خلاقانه بر رضایت از زندگی و سازگاری اجتماعی دانش‏آموزان پسر تیزهوش

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی اثربخشی آموزش حل‏مساله خلاقانه بر رضایت از زندگی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان پسر تیزهوش انجام شد. این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و با طرح پیش‏آزمون پس‏آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری 452 نفر از دانش آموزان دبیرستان‏های دوره اول متوسطه استعدادهای درخشان پسرانه شهر اردبیل بود. نمونه آماری این پژوهش 46 نفر از دانش آموزان پسر مشغول به تحصیل در دبیرستان های دوره اول متوسطه استعدادهای درخشان شهر اردبیل بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایانتخاب و در دو گروه 23 نفری جایگزین شدند. ابزارهای پژوهشی آزمون ماتریس‏های پیش رونده ریون (1938) و آزمون هوش استنفورد–بینه–تهران (افروز و کامکاری،1390) ، آزمون رضایت از زندگی هوبنر (2001) و آزمون سازگاری اجتماعی بل (1962) بود. شرکت‏کنندگان گروه آزمایش طی 13 جلسه (هر جلسه 75 دقیقه) در برنامه آموزش حل‏مساله خلاقانه شرکت کردند. به منظور کنترل اثر پیش آزمون ها، داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیری مانکوا تحلیل شد. نتایج نشان داد که در خرده مقیاس‏های رضایت عمومی از زندگی، رضایت از دوستان، رضایت از محیط، رضایت از خود، سازگاری اجتماعی و سازگاری عاطفی بین میانگین نمرات گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود دارد. بر اساس نتایج این پژوهش استفاده از برنامه آموزش حل مساله خلاقانه به منظور بهبود رضایت از زندگی و سازگاری اجتماعی برای دانش‏آموزان تیزهوش توصیه می شود.