بررسی اثرات سطوح مختلف نانوپلاستیک پلی استایرن بر بیان برخی ژن های مرتبط با سیستم ایمنی ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss)

بسیاری از مواد پلاستیکی که در حال حاضر برای بسته بندی مواد غذایی استفاده می شوند، غیر قابل تجزیه بوده یا فرآیند تجزیه بسیار طولانی دارند، که باعث افزایش آلودگی محیط زیست می شوند. این تحقیق، با هدف بررسی اثرات سمی نانوپلاستیک پلی استایرن NPsPS به صورت انتقال از جیره غذایی به بدن بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) انجام گردید. برای این تحقیق، چهار تیمار از غلظت های NPsPS در غذا طبق تحقیقات انجام شده با مقادیر 0 (شاهد)، 0/1، 10 و 100 در نظر گرفته و در یک دوره زمانی مزمن 28 روزه، پس از گذشت یک هفته دوره سازگاری، در سه تکرار (در هر تکرار از هر غلظت، 15 قطعه بچه ماهی)، طراحی و اجرا گردید. بررسی تغییرات دو زیست نشانگر ژنی شاخص سیستم ایمنی و استرس در پروفایل بیانی بافت کبد و طحال، نشان داد که به دنبال افزایش غلظت NPsPS، سطوح بیان ژن های پروتیین شوک حرارتی 70 (HSP70) و فاکتور نکروز توموری آلفا (TNF-a) در هر دو بافت کبد و طحال، با افزایش رونویسی mRNA افزایش معنی داری داشته است (0/05>P). براساس نتایج به دست آمده، رهایش NPsPS برای سلامت و ایمنی در سطح سلولی-مولکولی در نمونه آبزی مورد پژوهش، تایید شد و احتمال می رود در صورت رهایش این نانو ماده در محیط زیست آبی، القاگر اثرات نامطلوب زیست محیطی باشد.