تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب و فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی برای درمان بیماری های عروقی شبکیه

بررسی نقش تزریق هم زمان داخل زجاجیه فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی و بواسیزوماب برای درمان بیماری های عروقی شبکیه.
روش پژوهش: در این مطالعه آینده نگر و مداخله ای، 19 چشم از 19 بیمار مبتلا به بیماری های عروقی شبکیه شامل ادم ماکولای دیابتی، خون ریزی داخل زجاجیه در اثر دیابت، انسداد ورید مرکزی شبکیه (CRVO) و دژنراسیون ماکولا تحت تزریق هم زمان داخل زجاجیه 50 میکروگرم TPA و 1/25 میلی گرم بواسیزوماب قرار گرفتند. اندازه گیری حدت بینایی،B Scan وOCT برای بیماران قبل و یک ماه بعد از تزریق صورت گرفت. میانگین سنی بیماران 56/8 سال بود. هشت بیمار (42/1 درصد) مرد و 11 بیمار (57/9 درصد) زن بودند. هفده چشم فاکیک (89/4 درصد) و 2 چشم سودوفاکیک (10/6 درصد) بودند. میزان بروز جداشدگی خلفی زجاجیه برای بیماران با بیماری های عروقی شبکیه 57/8 درصد (11 از 19) بود. یک ماه پس از تزریق، حدت بینایی بیماران به طور معناداری افزایش (0/005P=) و ضخامت مرکز ماکولا کاهش یافت (0/013P=). کاهش ضخامت مرکز ماکولا در چشم های PVD مثبت به طور معناداری بیش تر از چشم های PVD منفی بود (0/014P=). در بیماری های عروقی شبکیه، تزریق هم زمان داخل زجاجیه بواسیزوماب و فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی به طور معناداری با افزایش حدت بینایی و کاهش ضخامت مرکز ماکولا و ایجاد جداشدگی خلفی زجاجیه همراه بود.