مروری بر کاربرد سیالات فوق بحرانی در تولید الیاف پلیمری رسانا

پلیمرهای رسانا از قبیل پلی پیرول، پلی آنیلین و پلی تیوفن دارای کاربردهای متعددی در زمینه های مختلف از جمله سنسورهای شیمیایی، مبدل ها، پوشش های آنتی استاتیک، محافظ های مغناطیسی، الیاف رسانا و منسوجات هوشمندهستند. سیالات فوق بحرانی به سرعت به حلالی پایدار و منحصر به فرد در فرآیندهای شیمیایی مختلف تبدیل شده اند. میزان حلالیت بسیاری از پلیمرها در دی اکسیدکربن فوق بحرانی کم بوده و این خود یکی از محدودیت های استفاده از دی اکسیدکربن فوق بحرانی در سنتز پلیمرهااست. هیچ یک از پلیمرهای رسانا، قابل حل در دی اکسید کربن فوق بحرانی نیستند اما رسوب دادن آن ها در حین فرآیند پلیمریزاسیون، می تواند در دی اکسید کربن فوق بحرانی اتفاق افتد. با توجه به میزان فلوئوردوستی دی اکسید کربن فوق بحرانی و برهم کنش قوی آن با گروه های کربونیل، افزودن گروه های کربونیل و یا گروه های فلوئوروآلکیل به پلیمرهای رسانا، دو روش مهم در تولید پلیمرهای رسانایی است که از حلالیت بالایی در دی اکسید کربن در دما و فشار معمولی برخوردار هستند. مخلوط کردن پلیمرهای رسانا با پلیمرهای دیگر و تولید انواع کامپوزیت های رسانا روش دیگری در تولید الیاف رسانا است. با توجه به غیر سمی بودن و سازگار با محیط زیست بودن دی اکسیدکربن فوق بحرانی، می توان از آن به عنوان یک حلال سبز در فرآیندهای جذب و واجذب کامپوزیت ها و در تولید الیاف رسانا استفاده نمود.