تاثیر تنش خشکی انتهای فصل و ترکیب های مختلف کشت مخلوط با جو بر عملکرد و اجزای عملکرد نخود و باقلا

به منظور بررسی اثر تنش خشکی انتهای فصل و ترکیب های مختلف کشت مخلوط با جو بر عملکرد و اجزای عملکرد نخود و باقلا آزمایشی مزرعه ای به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 94-1393 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شیراز اجرا شد. در این آزمایش تنش خشکی به عنوان فاکتور اصلی (آبیاری مطلوب و تنش خشکی در مرحله شیری شدن دانه جو) و ترکیب های مختلف کشت مخلوط (کشت خالص نخود، باقلا، جو نیمروز و جو زهک و کشت مخلوط جو نیمروز+ نخود، جو نیمروز+ باقلا، جو زهک+ نخود و جو زهک+ باقلا با نسبت 1 به 1) به عنوان فاکتور فرعی بودند. نتایج نشان داد که تنش خشکی انتهای فصل صفات تعداد دانه در بوته، وزن100دانه و عملکرد دانه را در گیاه نخود به ‎ترتیب به میزان های 40، 16 و 57 درصد و در گیاه باقلا به ‎ترتیب به میزان 32، 18 و 40 درصد کاهش داد. در گیاه نخود بیشترین عملکرد زیستی و عملکرد دانه به ‎ترتیب با 9916 و 1630 کیلوگرم در هکتار در تیمار کشت خالص نخود و بیشترین میزان وزن100دانه با 5/25 گرم و شاخص برداشت با 85/29 درصد در تیمار کشت مخلوط جو نیمروز+نخود به دست آمد. در گیاه باقلا بیشترین میزان عملکرد زیستی و عملکرد دانه به ‎ترتیب به میزان 11960 و 5175 کیلوگرم در هکتار در تیمار کشت خالص باقلا و بیشترین شاخص برداشت با 58/45 درصد در تیمارهای کشت مخلوط جو زهک+باقلا به دست آمد. بیشترین میزان نسبت برابری زمین ارقام جو، نخود و کل در تیمار کشت مخلوط جو زهک+نخود به ‎ترتیب به میزان های 57/0، 83/0 و 4/1 و در گیاه باقلا در تیمار جو زهک+باقلا به میزان 51/0 در شرایط تنش خشکی به دست آمد. به طور کلی می توان نتیجه گرفت در شرایط تنش خشکی انتهای فصل رشد استفاده از نظام های کشت مخلوط نخود-جو و باقلا-جو راه حل مناسبی برای تولید بالاتر و پایدارتر این گیاهان نسبت به کشت خالص آنها می باشد.