بررسی تاثیر الیاف فولادی و نسبت سنگدانه های درشت برخواص بتن خود تراکم

هدف نهایی استفاده از بتن به عنوان مهمترین و پرکاربردترین مصالح ساختمانی ایجاد خواص مقاومتی دراز مدت پایدار می باشد. بتن خود تراکم به عنوان گزینه ای که مشکلات عمده بتن تازه در آن حل شده است، به دلیل استفاده از مواد افزودنی خاص و درشت دانه کمتر هزینه تمام شده بیشتری دارد. همچنین وجود ریز دانه بیشتر پتانسیل ترک خوردگی این بتن را افزایش داده است. در این پژوهش تاثیر استفاده از سنگدانه ها با دانه بندی های مختلف و الیاف فولادی بر خواص تازه و سخت شده بتن خود تراکم سنجیده می شود. به این منظور از مجموع 39 طرح مخلوط ساخته شده، در 27 طرح نسبت مقدار درشت دانه به کل سنگدانه به صورت 70/0 ، 65/0 ، 60/0 ، 55/0 ، 50/0 ، 45/0 ، 40/0 ، 35/0 و 30/0 تغییر کرده است. در 12 طرح دیگر، مخلوط با دوزهای الیاف صفر درصد، 50/0 درصد، 00/1 درصد، 50/1 درصد، 00/2 درصد و 50/2 درصد وزن سیمان ساخته شده است. بر اساس نتایج این پژوهش بتن با %50 درشت دانه با حفظ خواص خود تراکمی، خصوصیات سخت شده خوبی نیز از خود نشان می دهد. افزودن الیاف فولادی جریان پذیری بتن و به طور کلی کارایی بتن را کاهش می دهد. افزودن الیاف باعث کاهش ترک های انقباضی بتن و بهبود مقاومت کششی شود. در مورد مقاومت فشاری تاثیر چندان مطلوبی مشاهده نگردید. بهترین درصد الیاف فولادی قلابدار، هم از لحاظ خواص تازه و هم از حیث خواص سخت شده, میزان 5/1 درصد (وزن سیمان) می باشد.