ارزیابی اثرات زیست محیطی اجرای شبکه آبیاری بر محیط سه گانه

ارزیابی اثرات زیست محیطی (EIA) می تواند به منظور شناسایی نوع، اهمیت و شدت تغییرات در محیط زیست در نتیجه فعالیت ها، به کار رود. در نهایت، اطلاعات حاصله از انجام یک EIA کارآمد، می تواند در اختیار تصمیم گیران و برنامه ریزان قرار گیرد. این تحقیق، به بررسی EIA گزینه اجرا یا عدم اجرای طرح شبکه آبیاری سد شهریار بر پارامترهای سه محیط فیزیکی، زیستی و اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی برای دو دوره کوتاه مدت (معادل با مرحله احداث- 1395 تا 1399) و بلندمدت (معادل با مرحله بهره برداری-1399 تا 1429) می پردازد. به منظور کمی نمودن نتایج طرح از روش ماتریس EIA لئوپولد استفاده می شود. اثرات گزینه عدم اجرای طرح در محیط سه گانه نشان می دهد که عمده پارامترهای فیزیکی که جزء تاثیرات منفی قرار می گیرند، عبارتند از: کیفیت و کمیت آب سطحی، کیفیت آب زیرزمینی، کیفیت منابع خاک و فرسایش. در ارتباط با پارامترهای زیستی، پارامترهای تراکم و تنوع پوشش گیاهی و رویش گاه ها از عمده ترین پذیرنده پیامدهای منفی زیستی شناخته شده اند. از پارامترهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی می توان به اشتغال، مهاجرت، درآمد، امکانات رفاهی به عنوان مهم ترین پارامترهایی که تحت تاثیرات منفی قرار می گیرند، اشاره نمود. نتایج نشان می دهد که اجرای طرح در کوتاه مدت دارای بیش ترین تاثیر منفی بر محیط زیستی (با نمره 48-) و در بلندمدت، بیش ترین تاثیر مثبت را بر محیط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی (233+)، خواهد داشت. به طور کلی، گزینه عدم اجرا، دارای 356- امتیاز منفی و گزینه اجرا، دارای 388+ امتیاز مثبت است. بنابراین نتیجه نهایی ارزیابی طرح، اجرای طرح شبکه آبیاری را توجیه می کند.