پیش آیندهای ظرفیت هماهنگی خط مشی های ملی در ایران: واکاوی سه گانه سخت افزاری، نرم افزاری و ذهن افزاری

در دهه های گذشته با نوسازی دستگاه های دولتی منطبق با ایده های برآمده از مدیریت دولتی جدید، بحران کنترل، پراکندگی و ازهم گسیختگی بخش عمومی ودولت ها تشدید شد. در ایران نیز پراکندگی بخش عمومی که ریشه های دیگری نیز داشت، افزایش یافت. این شرایط منجر به طرح مجدد مسئله و مفهوم هماهنگی خط مشی ها شد. هدف این پژوهش، یافتن پیش آیندهای ظرفیت هماهنگی خط مشی در ایران است. برای فهم این پدیده با 17 نفر از مدیران ارشد که درگیر هماهنگی خط مشی ها بوده اند، مصاحبه شد و اسناد سیاستی شامل ابرخط مشی های هماهنگی، اسناد هماهنگی هیئت دولت و قوانین مرتبط با هماهنگی نیز بررسی شدند. تحلیل داده ها نیز با استفاده از تحلیل مضمون انجام شد. یافته های این پژوهش نشان می دهد در حالی که به طور معمول برای ایجاد هماهنگی بر سازوکارها، فرآیندها و سخت افزارهای هماهنگی تاکید می شود، توجه به جنبه ها ی نرم افزاری و مغز افزاری برای ارتقای ظرفیت هماهنگی ضروری است. در پایان نیز مجموعه ای از خط مشی های پیشنهادی جهت بهبود ظرفیت هماهنگی خط مشی ها ارائه شده است.