مدیریت رشد و گل دهی شمعدانی معمولی ( Pelargonium hortorum) در فضای رشد محدود باغ شیشه ای (تراریوم)

این پژوهش به منظور مدیریت رشد و بهبود کیفیت گل دهی شمعدانی (Pelargonium hortorum L.H. Bailey) در باغ شیشه ای (تراریوم) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 5 تکرار و 15 تیمار تنظیم کننده رشد انجام شد. گیاهان شمعدانی در ابتدا با دو نوع کند کننده رشد شامل کلرمکوات کلرید (سایکوسل) در غلظت صفر، 1000 و 2000 میلی گرم در لیتر و پاکلوبوترازول در غلظت صفر، 25 و 50 میلی گرم در لیتر و سپس برای مدیریت گل دهی با غلظت های صفر، 50 و 100 میلی گرم در لیتر بنزیل آدنین تیمار شدند. ویژگی های رویشی، وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه، میزان رنگیزه های فتوسنتزی و همین طور ویژگی های مربوط به گل دهی ارزیابی شد. هر دو کندکننده رشد در غلظت بالا منجر به کاهش معنی دار ارتفاع شدند، در حالی که درمورد صفات قطر ساقه، تعداد برگ و سطح برگ پاکلوبوترازول باعث کاهش معنی دار نسبت به شاهد شد ولی سایکوسل تاثیر معنی داری نشان نداد. هم چنین کاربرد کندکننده های رشد باعث کاهش معنی دار رنگیزه های برگ شامل، کلروفیل ها و نیز آنتوسیانین ها شد. کاربرد بنزیل آدنین به تنهایی و در اثر متقابل با کندکننده های رشد باعث افزاش میزان کلروفیل های برگ شد. میزان رنگیزه های فتوسنتزی، سطح برگ و نیز قطر ساقه صفاتی بودند که در اثر بنزیل آدنین در مقایسه با کاربرد کندکننده های رشد افزایش نشان دادند در حالی که سایر صفات تحت تاثیر تیمار بنزیل آدنین قرار نگرفتند. به طور کلی، تیمار 50 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول و بدون نیاز به بنزیل آدنین باعث بهبود شاخص های تولید گیاه شمعدانی شد.