بررسی ساختار هجایی زبان فارسی و حذف انسدادی های تیغه ای در چارچوب نظریه ی CVX

به طور سنتی، ساخت مجاز هجاهای زبان فارسی CV، CVC و CVCC در نظر گرفته شده است؛ در صورتی که بررسی های انجام شده از برخی فرایندهای واجی نشان می دهد که طول ساختار هجایی زبان فارسی را می توان به صورت دیگری در نظر گرفت. در این مقاله ابتدا به بررسی ساخت هجایی زبان فارسی در چارچوب نظریه ی CVX پرداخته شده و نشان داده شده است که در این چارچوب بیشینه ی طول هجای زبان فارسی از CVC فراتر نیست. سپس فرایند واجی حذف در زبان فارسی به عنوان شاهدی بر تایید این مطلب، مورد بررسی قرار گرفته است. در این مقاله نشان داده شده است که رفتار متفاوت واج /t/ در این فرایند واجی، به دلیل نقش صرفی متفاوت این واج نسبت به واج های دیگر زبان فارسی است. از این منظر، بازنمایی زیرساختی پسوند گذشته ساز در افعال زبان فارسی همخوان t– می باشد.