تاثیر ورزش اجباری بر بافت جسم سیاه و آزمون های رفتاری مدل پارکینسونیالقاء شده با 6-هیدروکسی دوپامین رت های دارای استرس پریناتال

استرس پریناتال موجب تغییرپذیری مغز شده و اثرات طولانی مدتی بر ساختار و عملکرد آن بر جای می گذارد. پارکینسون یک بیماری مخرب عصبی پیشرونده است و یکی از عوامل مستعدکننده پارکینسون استرسپریناتال است. پرداختن به فعالیت ورزش روشی مناسب برای پیشگیری این بیماری می باشد. این مطالعه با هدف بررسی میزان اثر بخشی ورزش اجباری بر بافت جسم سیاه در رت های پارکینسونی دارای استرس پریناتال انجام گردید. این پژوهش به صورت تجربی انجام گرفت. تعداد 48 موش نر نژاد ویستار که نیمی از آن ها تحت استرس پریناتال و به دنبال آن پرداختن به فعالیت ورزشی اجباری قرار گرفته بودند در 8 گروه 6 تایی؛ با استرس(کنترل، شم، پارکینسونی، پارکینسون+ورزش اجباری) و بدون استرس(کنترل، شم، پارکینسونی، پارکینسون+ورزش اجباری) تقسیم شدند. پس از 8 هفته، حیوانات جراحی استریوتاکس گردیدند، سه هفته بعد علائم پارکینسون با استفاده از آزمون آپومورفین Rotation test و Wire grasping بررسی گردید. تعداد نورون ها جسم سیاه مغز با استفاده از میکروسکوپ شمارش و داده های با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی تحلیل گردید. یافته ها نشان داد که در گروه های با و بدون استرس، تعداد نورون های جسم سیاه گروه ورزش اجباری با گروه پارکینسون تفاوت داشتند و این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود(P=0.000) و بین میانگین تعداد نورون های جسم سیاه گروه ورزش اجباری در دو گروه با و بدون استرس تفاوت معنی دار بود(P=0.014). نتایج به اثرات ورزش اجباری در حفاظت بهتر تعداد نورون های جسم سیاه اشاره می کند و پیشنهاد می نماید ورزش می تواند به عنوان یک عامل سودمند در کاهش دژنره شدن نورون های دوپامینرژیک بیماری پارکینسون موثر باشد و نیز استرس پریناتال باعث کاهش اثرات سودمند ورزش می گردد.