بررسی سندرم استیونس جانسون و نکرولیز اپیدرمی سمی در بیماران بستری در بیمارستان سینای همدان: یک مطالعه 16 ساله

سندرم استیونس جانسون (Syndrome SJS: Stevens-Johnson) و نکرولیز اپیدرمی سمی (TEN: Toxic Epidermal Necrolysis) از جمله واکنش های شدید و بالقوه تهدیدکننده حیات می باشند که اگرچه بروز کمی دارند؛ اما به دلیل احتمال ایجاد عوارض وخیم و مرگ و میر از اهمیت فراوانی برخوردار هستند. این دو واکنش عمدتا علت دارویی دارند؛ اگرچه در برخی از موارد به دلیل عوامل عفونی رخ می دهند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسی ویژگی های اپیدمیولوژیک، اتیولوژیک و بالینی بیماران مبتلا به SJS و TEN بستری شده در بیمارستان سینای همدان طی یک بازه زمانی 16 ساله انجام شد. در مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر، بیماران بستری شده از ابتدای سال 1381 تا سال 1397 با تشخیص SJS و TEN از نظر سن، جنس، نوع داروی ایجادکننده بیماری، طول مدت بستری، نوع درمان و عوارض ایجادشده بررسی گردیدند. در مطالعه حاضر در مجموع 47 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند که 21 نفر مرد و 26 نفر زن بودند. همچنین 34 بیمار مبتلا بهSJS ، چهار بیمار مبتلا به SJS-TEN Overlap و نه بیمار مبتلا به TEN تشخیص داده شدند. شایان ذکر است که 45 نفر (7/95 درصد) به دلیل مصرف دارو و دو نفر به دلایل غیردارویی بستری شده بود. شایع ترین گروه های دارویی ایجادکننده واکنش به ترتیب عبارت بودند از: آنتی میکروبیال ها (1/36 درصد)، ضد تشنج ها (6/27 درصد) و NSAID (Nonsteroidal Anti-inflammatory Drug) (17 درصد). علاوه براین، یک مورد واکنش ناشی از آلوپورینول و یک مورد ناشی از واکسن هاری مشاهده شد و مابقی واکنش های غیردارویی و چند دارویی را شامل می شدند. در این مطالعه شایع ترین عوارض بیماری به ترتیب عبارت بودند از: عوارض عفونی (2/21 درصد)، آسیب های چشمی (1/19 درصد) و خونریزی گوارشی (1/2 درصد). شایع ترین داروهای ایجادکنندهSJS و TEN، داروهای آنتی میکروبیال بودند. با توجه به احتمال ایجاد عوارض شدید از جمله آسیب های چشمی و خطر مرگ و میر لازم است پزشکان با علائم SJS و TEN آشنایی داشته باشند و آگاهی های لازم در جهت عدم استفاده خودسرانه از داروهای ضد میکروبی به عموم مردم ارائه گردد.