ارزیابی تاثیر مولفه های توانمندساز بوم گردی بر شبکه بهره برداران

بوم گردی یکی از رویکردهای نوین در توسعه ی گردشگری، به ویژه در مناطق روستایی و عشایری است. استان سیستان و بلوچستان با دارا بودن 51 درصد جمعیت روستایی و عشایری در آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن، دارای ظرفیت های بی شماری به ویژه در ابعاد آداب و رسوم، خرده فرهنگ های محلی، صنایع دستی و ظرفیت های طبیعی و جغرافیایی است. این پژوهش با هدف بررسی میزان توانمندی کارآفرینان و ذینغعان اقامتگاه های بوم گردی، در نتیجه ی فعالیت در این حوزه انجام شده است. روش پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نوع توصیفی - پیمایشی است. جامعه ی آماری پژوهش، شامل کلیه ی بهره برداران و نیروهای فعال در اقامتگاه های بوم گردی در استان سیستان و بلوچستان به تعداد 108 نفر بود که سرشماری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها در بخش توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از آزمون t با ارزش ثابت بهره گیری شد.یافته ها نشان می دهد که توسعه ی اقامتگاه های بوم گردی، شاخص های توانمندسازی روانشناختی و اجتماعی را ارتقاء داده اما در شاخص های اقتصادی و سیاسی، میزان اثرگذاری در حد قابل قبولی نبوده است.