تاثیر 14 هفته تمرین استقامتی با دو شدت مختلف بر سطح آیریزین سرم، بیان ژن PGC1-α و FNDC5 عضله ی اسکلتی و UCP1 چربی زیرپوستی موش های چاق

آیریزین مایوکاین جدیدی است که اثرات مفید ورزش بر متابولیسم انرژی را میانجی گری می کند. با این حال پاسخ آیریزین به شدت های مختلف تمرین استقامتی به طور کامل شناخته نشده است. در مطالعه ی تجربی حاضر، 18 سر موش نر ویستار، 12 هفته با غذای پرچرب و 6 سر با غذای استاندارد تغذیه شدند. پس از 12 هفته، موش های چاق به صورت تصادفی به 3 گروه تمرین شدت بالا (34 متر بر دقیقه معادل 85% VO2max)، تمرین شدت متوسط (28 متر بر دقیقه معادل 70% VO2max) و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی 14 هفته، هر هفته 5 روز روی تردمیل جوندگان دویدند. سطح آیریزین سرم و تغییرات بیان ژن به ترتیب به روش الایزا و RT-PCR اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون در سطح 05/0≥P تحلیل شدند. در تمرین شدت بالا و شدت متوسط بیان ژن های PGC1-α (001/0=P، 001/0=P)، FNDC5 (013/0=P، 049/0=P) و UCP1 (001/0=P، 001/0=P) به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود. سطح آیریزین سرم تنها پس از تمرین شدت بالا بیشتر از گروه کنترل بود (014/0). ارتباط مثبت معنی داری بین آیریزین سرم و mRNA UCP1 در هر دو گروه تمرین شدت بالا (017/0=P) و شدت متوسط (046/0=P) مشاهده شد. تمرین استقامتی شدت بالا اثر مثبتی بر سطح آیریزین سرم دارد. همچنین بین آیریزین و بیان ژن UCP1 در چربی زیرپوستی ارتباط مثبتی وجود دارد. با این حال، آیریزین تنها عامل موثر بر بیان ژن UCP1 ناشی از ورزش نیست.