مهندسی ژنتیکی به مثابه ابزار توسعه تنوع زیستی

تنوع زیستی، عامل کلیدی بقاء هر اکوسیستم می باشد. از بین سطوح تنوع زیستی، تنوع ژنتیکی به عنوان ماده خام اصلاح ژنتیکی، از بیشترین توجه در جوامع کشاورزی برخوردار بوده و وجود و دامنه آن، به عنوان شاخصی از  پایداری تولید به شمار می رود. منابع ژنتیکی، اساس کشاورزی مدرن را تشکیل می دهند و برای حصول امنیت غذایی لازم می باشند. خطر نابودی منابع ژنتیکی از اواسط قرن بیستم مورد توجه دانشمندان قرار گرفت و متعاقب آن اقدامات جهانی در جهت حفاظت از این ذخایر گرانبها صورت پذیرفت. با این حال روش های اصلاح ژنتیکی، به نوبه خود منجر به محدود شدن پایه ژنتیکی و ایجاد آسیب پذیری در برابر عوامل نامساعد زیستی و محیطی شده است. از سوی دیگر ظرفیت عظیمی در خزانه های ژنتیکی به عنوان منبع بسیاری از خصوصیات ارزشمند، موجود است که به دلیل محدودیت های روش های سنتی، بلا استفاده مانده است. ورود مهندسی ژنتیک با قابلیت گذر از مرزهای محدودکننده، نوید بخش آزادسازی ظرفیت نهفته در منابع ژنتیکی و توسعه ژرم پلاسم می باشد. مهندسی ژنتیک با هدف قرار دادن آفات مضر و مهار اختصاصی آن ها، مانع از نابودی ارگانیسم های مفید می شود. همچنین در جلوگیری از فرسایش خاک نقش بسزایی داشته و بدین ترتیب سبب حفظ تنوع زیستی موجود در خاک شده است.