سندرم حرکتی در سالمندان قائم شهر و عوامل خطرساز آن

 سندرم حرکتی، وضعیتی از کاهش تحرک است که به علت اختلال در ارگان های حرکتی ایجاد می شود. سندرم حرکتی به محدودیت، کاهش تعادل، درد، ضعف عضلات و افزایش نیاز خدمات پرستاری منجر می شود. این مطالعه با هدف بررسی سندرم حرکتی در سالمندان ایرانی و ارتباط آن با متغیر های پیش بینی کننده انجام شد.  این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی است که در سال 1396 روی 320 سالمند ساکن شهرستان قائم شهر، با روش نمونه گیری دردسترس، با تصویب در کمیته اخلاقی دانشگاه علوم بهزیستی انجام شد. پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی و مقیاس عملکرد حرکتی سالمندی-25 برای جمع آوری داده ها استفاده شد. با کمک نسخه 23 نرم افزار SPSS از روش های آماری توصیفی برای توصیف داده ها و رگرسیون لجستیگ برای بررسی همبستگی بین پیامد و متغیر های پیش بینی کننده استفاده شد.   میانگین سنی نمونه ها 7/7 ± 85/69 سال بود. 58 درصد از شرکت کنندگان در گروه سندرم حرکتی بودند. متغیر های سن (ÔR=1/05، به ازای هر یک سال افزایش)، جنسیت زن (ÔR=2/7)، سابقه مثبت بیماری مزمن (ÔR=3/42) و سابقه مثبت درد مزمن (ÔR=4/04)، ابتلا به سندرم حرکتی در سالمندان را پیش بینی خواهند کرد.   با توجه به شیوع سندرم حرکتی در سالمندان و ارتباط آن با عوامل جمعیت شناختی سن و جنسیت، داشتن بیماری و درد مزمن، اجرای روش های غربالگری برای شناخت افراد در معرض خطر و پیشگیری از آن ضروری به نظر می رسد.