تعریف جدید از تبلیغات دینی اسلامی

«تبلیغات اسلامی: بهره گیری کم و بیش عمدی، نظام مند و طراحی شده از نمادها به تاسی از رفتارهای منبع ارتباطی که توسط فنون ارتباطی مناسب با هدف ایجاد، تحکیم و تغییر عقاید، ارزش ها و در نهایت رفتار دینی افراد انجام می شود.» به تاسی از رفتارهای منبع ارتباطی» مهم ترین رکن و تفاوت تبلیغات اسلامی با دیگر تبلیغات در «همسویی و یکسانی عمل مبلغ با محتوای تبلیغ شده» است. به عبارت دیگر شاید در تبلیغات های دیگر (تجاری و سیاسی) مبلغین با محتوای تبلیغات ارتباطی نداشته باشند و هیچ خللی نیز در تبلیغات آنها ایجاد ننماید اما در تبلیغات اسلامی مخاطبان با توجه به اعمال و رفتار مبلغین در صدد درونی سازی پیام های تبلیغی بر می آیند. این مقوله در ادبیات ارتباطی تحت عنوان «اعتبار» آورده می شود. استفاده از «فنون ارتباطی» به جای «تلقین و تکنیک های روانی»؛ وجه ممیز دیگر تبلیغات اسلامی است. علت استفاده از فنون ارتباطی، حوزه و گستره وسیع تر آن به نسبت «فنون تبلیغات» است. در خیلی از مواقع مبلغ اسلامی نیاز به تبلیغ ندارد بلکه با اطلاع رسانی و آموزش نیز می تواند دانش، عقیده و رفتار دینی مورد نظر را در مخاطبان خود ایجاد نماید و هیچ نیازی به «تلقین پیام های دینی» خود نیز ندارد. مضاف بر این که آیات و احادیث نیز تلقین را توصیه نمی کنند.