اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری گروهی بر علائم افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به اختلال سازگاری: موردپژوهشی سه بیمار

هدف پژوهش حاضر، اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری گروهی بر علائم افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به اختلال سازگاری با استفاده از طرح مطالعه موردی است. دریک بررسی تک موردی آزمایشی از نوع خط پایه چندگانه فرایند درمان بر روی سه آزمودنی انجام گرفت. سه شرکت کننده مبتلا به اختلال سازگاری افراد با مشکلات زناشویی، پیش از مداخله، حین مداخله و پس از مداخله با استفاده از مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لاویبوند و لاویبوند (1995) ارزیابی شدند. نتایج پژوهش نشان داد، که این درمان به کاهش علائم افسردگی، اضطراب و استرس منجر شد. رویکرد درمان فعال سازی رفتاری در درمان علائم افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به اختلال سازگاری افراد با مشکلات زناشویی موثر است. نتایج بررسی این سه آزمودنی، حاکی از اثربخشی بالینی درمان فعال سازی رفتاری گروهی در درمان علائم افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به اختلال سازگاری افراد با مشکلات زناشویی موثر است. هرچند این مطالعه فاقد گروه کنترل بود، اما یافته های پژوهش حاضردلالت بر تعمیم پذیری بالای یافته های مربوط به درمان فعال سازی رفتاری است. در نهایت، میتوان گفت که این روش درمانی، موثر بوده و برای بررسی بیشتر اثربخشی آن، مطالعات ارزیابی کنترل شده ای در جهت رسیدن به نتیجه قطعی لازم است.