تاثیر متقابل رضا یتمندی سکونتی و مداخلات کالبدی خودانگیخته ساکنین

افراد همواره می کوشند تا کالبدهای سکونتی را به ایده آل های خود نزدیک کنند؛ مداخلات کالبدی، یکی از راهکارهای ساکنین در این راستاست؛ اما این اقدامات، ممکن است تبعات منفی نیز به دنبال داشته باشد. در این پژوهش، ضمن بررسی رابطه «مداخلات کالبدی خودانگیخته ساکنین » و «رضایتمندی سکونتی »، رایج ترین اقدامات تغییرده کالبدی و مهمترین موانع اجرایی تغییرات مورد تمایل ساکنین، پیگیری خواهد شد. پژوهش فوق از نوع همبستگی است که در آن برای جمع آوری داده ها، در کنار بهره گیری از منابع مرتبط، پرسشنامه ای متناسب با اهداف پژوهش، طراحی شده و به صورت تصادفی میان ساکنین مجموعه های مسکونی شهر تهران توزیع گردیده است؛ به دلیل ماهیت اکتشافی، می توان این پژوهش را در زمره تحقیقات پیمایشی نیز قرار داد. برای بررسی ارتباطات میان متغیرها، داده ها به شیوه کمی و از طریق آزمون های همبستگی، مورد تحلیل قرار گرفته اند. نتایج بررسی ها نشان داد، علیرغم اینکه پایین آمدن سطح رضایتمندی سکونتی، تمایل به انجام مداخلات کالبدی در مسکن را میان ساکنین، بالا می برد، ارتباط معناداری بین «سابقه انجام مداخلات کالبدی » و «رضایتمندی سکونتی » وجود ندارد؛ این وضعیت، ضرورت وجود یک معمار به عنوان مشاور در فرایند اعمال مداخلات را نشان می دهد.