ارزیابی جایگاه پلیس ویژه اطفال و نوجوانان در قضازدایی

امروزه توجه به حقوق اطفال و نوجوانان و رویکرد مبتنی بر حمایت از کودک در تمام سیاست گذاری های کشور به طور خاص در حوزه حقوقی، بخشی از فرآیند توسعه ملی به شمار می رود. سیستم های دادرسی کیفری با هدف بالا بردن بهره وری و تاثیرگذاری اقدامات در بستر پیشگیری و واکنش نسبت به پدیده مجرمانه، به تمایز های جسمانی و روان شناختی اطفال و نوجوانان و بزرگسالان و لزوم افتراقی سازی دادرسی این افراد توجه کرده و سیاست های متعددی را بنیان گذاشتند. یکی از این سیاست ها قضازدایی می باشد. پلیس ویژه اطفال و نوجوانان از جمله ابزارهایی است که در جهت اعمال قضازدایی به عنوان سیاستی نو در حقوق کیفری ایران مطرح می باشد. این پژوهش تلاش می کند با بررسی حقوق کیفری ایران، امکان یا عدم امکان تبیین نقش قضازدا برای پلیس را مورد ارزیابی قرار داده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد عملکرد پلیس به دلیل خلاء ها و تعارضات و ابهامات تقنینی متعدد در قوانین موجود و وجود چالش های ساختاری از قبیل فقدان فرهنگ سازمانی متناسب با دادرسی اطفال، ضعف در تخصص گرایی سازمان پلیس و فقدان مهارت های ارتباط گیری مناسب و موثر در قبال این قشر از افراد، وافی به مقصود نبوده و نه تنها به لحاظ تقنینی امکان و اختیار قضازدایی برای این نهاد فراهم نشده، بلکه با فرض وجود بستر تقنینی، چالش های ساختاری مانع از تحقق نقش قضازدایانه برای پلیس می شود.