بررسی برخی پارامترهای فیزیولوژیک و ترکیبات آلی جهت شناسایی ژنوتیپ های مقاوم و حساس به شوری در چغندرقند

در این بررسی تعداد سه ژنوتیپ که از بین 20 ژنوتیپ چغندرقند و بر اساس برخی از پارامترهای زراعی و فیزیولوژیکی مقایسه و به صورت مقاوم، نیمه مقاوم و حساس انتخاب شده بودند، به منظور بررسی ارتباط شاخص های فیزیولوژیکی و ترکیبات آلی با یکدیگر و تعیین بهترین روش جهت شناسایی منابع مقاوم و حساس در دو محیط آزمایشگاه و مزرعه مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مطالعه درصد جوانه زدن ابتدا بذور در فشارهای اسمزی مختلف به وسیله محلول مانیتول کشت شده و از نظر درصد پایداری طول ریشه چه و درصد پایداری جوانه زنی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در دو تکرار مورد مقایسه قرار گرفتند و به مقاوم، نیمه مقاوم و حساس تقسیم بندی شدند. در این دسته بندی ارقام مقاوم دارای درصد پایداری و طول ریشه چه و جوانه زنی بیشتر نسبت به ارقام نیمه مقاوم و حساس بودند. همین منابع در مزرعه نیز تحت تاثیر تنش شوری خاک قرار گرفتند. در مقایسه رگه های نتایج از نظر سنتز پرولین، پروتئین های محلول برگ، مقاومت غشا سیتوپلاسمی و میزان آب نسبی برگ مشخص گردید رگه مقاوم دارای پایداری غشا سیتوپلاسمی و محتوی آب نسبی بیشتری نسبت به سایر رگه ها بود. کلروفیل a دارای همبستگی مثبت و معنی داری با عملکرد ریشه بود و به نظر می رسد که کلروفیل b برای سنتز نیازی به تنش شوری نداشته و تحت تاثیر این جریان قرار نمی گیرد. در بررسی پروتئین های محلول برگ از نظر مقاومت به شوری رگه های نتاج در گروه های جداگانه ای قرار گرفتند. همبستگی مثبت این صفت با میزان آب نسبی برگ و عملکرد ریشه نشان داد که با اطمینان بیشتری می توان میزان آب نسبی برگ و عملکرد ریشه را در برنامه های اصلاحی مقاومت به شوری چغندر قند وارد کرد.