نگرش و فرایند دیالکتیکی در ترسیم الگوی جامع و تفصیلی پیشرفت اسلامی ایرانی

الگوی جامع و تفصیلی پیشرفت اسلامی ایرانی، پیش نیاز دست یابی به آرمان های متعالی حیات طیبه ی فردی و اجتماعی در سطح فرد و جامعه در راستای احیای تمدن نوین اسلامی است. غایت پیشرفت حد اکثری، دست یابی به صحیح ترین، ژرف ترین و کامل ترین شناخت از پروردگار، خلیفه ی وی، جامعه ی انسانی، تاریخ و سرشت تمدن ها و چگونگی نقش آفرینی فرهنگ های گوناگون به موازات تحول آفرینی باورها، ارزش ها و سنن الهی است. فاعل شناسا در این رویکرد، خود انسان و متعلق شناسایی نیز هموست؛ غایت معرفت، هرچه بیش تر صبغه ی الهی یافتن انسان در تمام ساحت های فردی، ملی و بین المللی است. مهم ترین نکته و مولفه ی نقش آفرین در شکل دادن به الگوی پیشرفت اسلامی-ایرانی، ضرورت حیاتی پردازش نظریه ی عام پیشرفت الگوست. بعد از پردازش این نظریه ی پشتیبان، در همان حال که این نظریه از سوی تمام اندیشکده های موجود و آتی استفاده می شود، در راستای غنی سازی و ژرفابخشی به آن، سازوکاری برای داد و ستد مستمر و دیالکتیکی (رفت و برگشتی) تجربه ها بین کارگروه های مبانی و مسائل همه ی اندیشکده ها (برای بررسی های تخصصی تر) تعریف می شود.