بررسی اثربخشی آموزش کفایت اجتماعی بر رفتار سازشی دانش آموزان کم توان ذهنی

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش کفایت اجتماعی بر رفتار سازشی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی شهرستان های تهران بود. پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان پسر کم توان ذهنی 12 تا 14 ساله شهرستان های تهران تشکیل دادند. برای انتخاب آزمودنی ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایابتدا از بین شهرستان های تهران، 2 شهرستان و از هر شهرستان یک مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شدند، سپس از هر مدرسه 20 دانش آموز انتخاب شد که به طور تصادفی در یکی از دوگروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایشی، طی 10 جلسه تحت آموزش کفایت اجتماعی قرار گرفت ولی به گروه کنترل آموزشی ارائه نشد. ابزار جمع آوری اطلاعات آزمون هوش ریون، مقیاس رفتار سازشی واینلند و برنامه آموزشی کفایت اجتماعی بود. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شد. نتایج نشان داد که میانگین نمرات رفتار سازشی گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (P<0/0005). همچنین نمرات رفتار سازشی گروه آزمایش در مهارت ارتباطی، مهارت زندگی و مهارت اجتماعی معنادار بود (P<0/0005)، ولی در مهارت حرکتی معنادار نبود (P<0/269). برنامه آموزشی کفایت اجتماعی باعث بهبود رفتار سازشی، مهارت ارتباطی، مهارت زندگی و مهارت اجتماعی دانش آموزان کم توان ذهنی شد. بنابراین برنامه ریزی برای ارائه آموزش کفایت اجتماعی به این دانش آموزان اهمیت ویژه ای دارد.