تکدی در آموزه های عرفانی وفقه

تکدی به معنی گدایی کردن، امروزه به عنوان یک منبع پردرآمد، مورد توجه جامعه قرار گرفته است. شناخت احکام تکلیفی شرعی تکدی در فقه اسلامی و گونه های نامشروع آن، سوال بسیاری از کسانی است که دارای احساسات دینی هستند. شیوه های بکارگیری در متون ادبی و رفتار اجتماعی آن، قابل توجه و تامل است. نگارنگان در نوشتار حاضر با روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، برآنند که این مساله را در فقه و شریعت با رویکرد عرفانی تحلیل و توجیه نمایند. یافته ها حاکی از این است که چنان که این موضوع با نظرگاه شریعت و عرفان بررسی شود، رویکردهای مثبت و منفی آن، بیشتر نمایان می سازد و گاه در متون عرفانی، بسیار زیبا و مثبت جلوه گر شده و گاهی نوعی آداب معمول این گروه اجتماعی قرارگرفته است. اما در باب احکام تکلیفی، گدایی شامل چهار حکم مباح، مکروه، حرام و واجب است و گونه های نامشروع آن مانند: گدایی به وسیله به کارگیری الفاظ «خداپسندانه»، قرائت قرآن به قصدگدایی، متکدی در ایام مقدس، در میان عبادت کنندگان، تکدی به قصد ثروت اندوزی و متکدیان که توانایی کار دارند، با استناد به آیات قرآن، روایات اسلامی را بررسی نموده است.