تجربه ی زیسته ی سازگاری با پیری در زنان و مردان سالمند و کهن سال

یکی از ویژگی های مهم دوره سالمندی، سازگاری با تغییرات جسمانی، روانی و اجتماعی است. با توجه به چالش های مختلفی که از اواخر بزرگ سالی تا پیری وجود دارد، پیری به عنوان یک فرایند تعریف می شود که نیاز به سازگاری مداوم دارد.

مطالعه حاضر یک مطالعه کیفی به روش تحلیل محتوا است. جامعه ی آماری سالمندان ساکن شهر یزد بودند. در سال 1397 نمونه گیری به صورت هدفمند و تا اشباع داده ها ادامه یافت. فرایند گردآوری داده ها مشتمل بر 52 مصاحبه نیمه ساختاریافته که 26 مصاحبه (13 زن و 13 مرد) با سالمندان و 26 مصاحبه (13 زن و 13 مرد) با کهن سالان بود. تحلیل داده ها هم زمان با جمع آوری داده ها و به روش محتوای کیفی و تحلیل کولایزی (1978) انجام شد.

تحلیل داده ها منجر به شناسایی و استخراج دو درون مایه یا طبقه شد که بیانگر تجارب سالمندان و کهن سالان از سازگاری با پیری بود و شامل دوطبقه سازگاری کارآمد و سازگاری ناکارآمد بود.

مردان وزنان سالمند و کهن سال دریافت کمک های مالی و ارائه خدمات رفاهی از جانب نهادهای دولتی را یک نوع روش سازگارانه مفید می دانند که با افزایش سن و وارد شدن به دوره ی پیری تاکید بر آن نیز بیشتر می شود.