آموزش ریاضی مبتنی بر رویکرد اجتماعی- فرهنگی و نقش آن در رشد توانایی حل مساله دانش آموزان دبیرستانی

پژوهش حاضر بر اساس نظریه اجتماعی- فرهنگی رشد و با تکیه بر نقش یادگیری همیارانه بر رشد شناختی دانش آموزان در درس ریاضی، به ویژه بر توانایی حل مساله ایشان انجام گرفت. یادگیری از طریق تشریک مساعی، به رویکردی در آموزش توجه دارد که در آن از دانش و توانایی های بالقوه دانش آموزان استفاده می کند که می تواند از طریق تعاملات میان ذهنی (میان فردی) و درون ذهنی رشد کند. روش تحقیق در این پژوهش کیفی، موردکاوی بوده و داده های آن، به صورت مشاهده مشارکتی، مصاحبه روایتی، یادداشت های میدانی و شواهد اسنادی گردآوریی شده است. این داده ها در جریان تدریس یکی از معلمان متخصص و فعال در رویکرد مزبور، در درس ریاضی تکمیلی پایه اول دبیرستان (پایه نهم کنونی) به دست آمد. انجام پژوهش در یک کلاس 20 نفره یکی از دبیرستان های غیردولتی پسرانه شهر تهران، و در طول سال تحصیلی 93-1392 صورت گرفت. در این تحقیق، ساختن دانش و یادگیری ریاضی در ضمن کار گروهی و سپس درونی شدن آن، به همراه رشد توانایی بازنمایی های مختلف دانش آموزان مشاهده گردید. همچنین رشد توانایی حل مساله آنان در دامنه تقریبی رشدشان و در ضمن حل مساله گروهی و در تعامل با معلم، نشان داده شده است. در آخر نیز نکاتی مرتبط با این رویکرد، در مقوله های زمینه، فرایند، پیامد و مولفه های هر یک تبیین گردید.