بررسی تاثیر ارگونومی مشارکتی بر سطح رضایت مندی و پتانسیل انگیزش شغلی کارکنان یک آزمایشگاه تشخیص طبی در اصفهان

یکی از اثربخش ترین روش های مدیریت ریسک فاکتورهای ارگونومی در محیط کاری دخیل کردن کارکنان در شناسایی و ارزیابی این ریسک ها و درنهایت طرح ریزی و اجرای مداخلات از سوی خود آنهاست؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر اجرای برنامه ارگونومی مشارکتی با تکیه بر انتقال دانش ارگونومی به کارکنان و بررسی تاثیر مداخلات حاصل از این برنامه بر شاخص های ماکروارگونومی است.

مطالعه پیش رو به صورت مداخله ای نیمه-تجربی با همکاری یازده نفر از کارکنان یکی از آزمایشگاه های تشخیص طبی انجام شده است. برای این منظور، از ابزارهای پرسشنامه رضایت شغلی مینه سوتا و شناخت شغل واگنر استفاده شد. برنامه ارگونومی مشارکتی این مطالعه براساس راهنمای کلینیک بهداشت شغلی انتاریو کانادا (Occupational Health Clinics for Ontario Workers Inc (OHCOW اجرا شد. تفاوت سطح مولفه هایی همچون رضایت شغلی و افزایش توان انگیزشی کارکنان، قبل و بعد از اجرای مداخلات حاصل از برنامه ارگونومی مشارکتی OHCOW، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 در این محیط کاری بررسی شد.

 میزان رضایت شغلی قبل و بعد از اجرای مداخلات ارگونومی مشارکتی با وجود افزایش نسبی، تفاوت معنی داری نداشت، اما در یکی از مقیاس های آن یعنی «جو سازمانی»، تغییر معنی داری ایجاد شده بود (0/016=P). همچنین توان بالقوه انگیزشی کارکنان بعد از اجرای مداخلات در مقایسه با قبل از آن افزایش معنی داری داشت (0/013=P).

 در این مطالعه از ارگونومی مشارکتی با هدف بهبود برخی جنبه های ماکروارگونومی استفاده شد. براساس نتایج، ارگونومی مشارکتی می تواند برخی مقیاس های رضایت شغلی و توان انگیزشی را در میان کارکنان افزایش دهد. درنهایت پیشنهاد می شود زمان بیشتری برای تاثیرگذاری مداخلات در نظر گرفته شود.