علل کمبود شیر مادر و نحوه برخورد با آن: از دیدگاه طب ایرانی و طب کلاسیک

شیر مادر اولین غذای طبیعی شیرخوار تا شش ماهگی می باشد. شایع ترین عامل قطع آن، کمبود شیر است که علی رغم تلاش های صورت گرفته، اما همچنان در راس موانع تغذیه انحصاری با شیر مادر می باشد. طب سنتی ایران برای شیردهی موفق و نیز پیشگیری و درمان مشکلات این دوران تدابیر ویژه ای ارائه نموده است. هدف این مطالعه بررسی علل کمبود شیر مادر و نحوه برخورد با آن در طب ایرانی و مقایسه آن با طب کلاسیک می باشد.

در این مطالعه مروری علل کمبود شیر مادر و نحوه درمان آن در منابع مرجع طب ایرانی در کنار مقالات مرتبط طب سنتی و طب نوین از بانک های اطلاعاتی پزشکی تحلیل و مقایسه گردیدند.

تولید شیر فرآیندی عصبی هورمونی است که تحت تاثیر شرایط جسمی و روانی متعددی قرار می گیرد. ارتباط تنگاتنگ پستان با رحم و مغز در هر دو مکتب طبی به اثبات رسیده است. علل کمبود شیر را می توان در 2 دسته کلی عوامل مربوط به ماده مولد شیر (خون صالح) و عوامل مربوط به عضو تولیدکننده شیر (پستان) قرار داد. بنابراین درمان عمدتا مبتنی بر ایجاد دم صالح از طریق تغذیه مناسب و سایر اصول حفظ‏الصحه، برطرف نمودن سوءمزاج موجود و استفاده از غذاها و داروهای شیرافزا می باشد. از دیدگاه طب کلاسیک مهم ترین علت کمبود شیر، عدم تخلیه کافی شیر از پستان ها که اغلب در اثر تکنیک های نادرست شیردهی است، می باشد، لذا در طب رایج آموزش شیردهی صحیح به مادر و تقویت ارتباط مادر و شیرخوار از اهمیت بیشتری در مواجهه با این مشکل برخوردار است.

با بهره گیری از تدابیر حفظ الصحه خاص دوران شیردهی و دستورات درمانی مربوطه، در کنار آموزش تکنیک های صحیح شیردهی منطبق بر طب کلاسیک می توان گام‏های موثرتری در رفع مشکل کمبود شیر مادر برداشت.