ارزیابی اثر مدل کاهش مقیاس تک ایستگاهی و چندایستگاهی در برآورد مقادیر حدی بارش

در این تحقیق، روش کاهش مقیاس آماری تک ایستگاهیSDSM  و DMDM و همچنین یک روش چندایستگاهی مبتنی بر رگرسیون چند متغیره متشکل از دو مدل وقوع و مقدار با استفاده از جداسازی مقدار تکینه (SVD) در بخشی از استان تهران، شامل ده ایستگاه بارا ن سنجی معمولی و سینوپتیک مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس به شبیه سازی سناریوهای تغییر اقلیم (RCP2.6, RCP4.5, RCP8.5) بارش در بازه زمانی 2021-2050 متاثر از تغییر اقلیم اقدام شده است. در اولین گام به بررسی رفتار های روزانه مدل های مورد اشاره اقدام شده است. نتایج گویای تطابق بلند مدت بهتر میانگین در مدل SDSM و افزایش دقت (کاهش خطای محاسباتی) در روش چندایستگاهی و مدل DMDM است. همچنین با از این روش با هدف بازتولید اطلاعات ایستگاه های جدید نیز استفاده شده که در ابتدا مدل DMDM و پس از آن نتایج مدل چندایستگاهی عملکرد مناسبی را ارائه می کند. در گام بعد به بررسی رفتار حدی روش های مورد بررسی پرداخته شده است. در این مرحله، با استفاده از توزیع آماریGEV  و خروجی های سه مدل کاهش مقیاس فوق، منحنی شدت مدت فراوانی (IDF) با دوره بازگشت های 2 الی 100 سال در ایستگاه سینوپتیک مهرآباد محاسبه شد. همچنین ارزیابی عدم قطعیت گویای پایداری مطلوب تر روش DMDM نسبت به سایر روش های مورد استفاده است. مقایسه نتایج حاصل از منحنی IDF تجربی موجود، گویای برتری مدل DMDM و پس از آن روش چندایستگاهی در مقایسه با روش SDSM در تخمین مقادیر حدی بارش است.