مقایسه اثر تمرین منتخب ورزشی، ذهنی و ترکیبی بر اجرای مهارت های حرکتی کودکان پسر دارای اختلال هماهنگی رشدی

پنج تا شش درصد از کودکان مقطع دبستان دچار نقص هماهنگی رشدی هستند. هدف، مقایسه تمرین منتخب ورزشی، ذهنی، ترکیبی و گزینش بهترین روش برای رشد مهارت حرکتی پسران دارای اختلال هماهنگی رشدی بود.

طرح پژوهش تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون، با گروه گواه بود. تعداد 55 پسر نه تا ده ساله شیرازی توسط پرسش نامه اختلال هماهنگی رشدی و آزمون ارزیابی حرکتی کودکان-2 غربال و پس از همسان سازی شفافیت تصویرسازی دیداری به شکل تصادفی در سه گروه تجربی (چهارده نفر) و یک گروه گواه (سیزده نفر) قرار گرفتند. مداخله به شکل تمرین بدنی، ذهنی و ترکیبی به مدت 24 جلسه 45دقیقه ای اجرا شد و به منظور تحلیل داده ها از آزمون شاپیرو-ویلک برای نرمال بودن توزیع متغیرهای وابسته، آزمون تحلیل کوواریانس با استفاده از پیش آزمون به عنوان کووریت و آزمون تی هم بسته برای ارزیابی اثر مداخله، آزمون لوین برای همگنی واریانس ها و از آزمون بونفرونی به عنوان آزمون تعقیبی استفاده شد.

یافته های پژوهش نشان داد میانگین و انحراف معیار اجرای مهارت های حرکتی سه گروه تمرین ذهنی، بدنی و ترکیبی در نوبت پس آزمون به ترتیب (3٫671±62٫231 و 4٫235±63٫502 و 2٫773 ±65٫794=mean±sd) در مقایسه با نوبت پیش آزمون بهبود معناداری داشت (0٫001>p). مقایسه بین گروه ها از سودمندی بیشتر تمرین ترکیبی به شکل معناداری (0٫001>p) حمایت کرد.

نتایج نشان داد در پسران نه تا ده ساله دارای اختلال هماهنگی رشدی، می توان با استفاده از تمرین ورزشی و ذهنی، بهبودی معناداری در رشد مهارت های حرکتی ایجاد کرد و بهترین شیوه برای تسریع رشد حرکتی استفاده از تمرینات ترکیبی است.