دیدگاهی پدیدارشناسانه حول ماهیت و چگونگی کنترل فساد در پلیس

پلیس، سازمانی اجتماعی است که در کنار وظیفه ی خطیر تامین نظم و امنیت، خدمات متنوعی را به شهروندان ارایه می کند. در معرض دیدبودن ماموریت های این سازمان سبب شده تا همواره مورد ارزیابی جامعه قرار گیرد. بروز برخی کژکاری ها، سوءرفتارها و موارد متعدد فساد از جانب برخی از کارکنان پلیس سبب می شود تا افراد جامعه این مسایل را به کل سازمان و یا حتی سیستم اجرایی کشور نیز تعمیم دهند. پژوهش حاضر با اتخاذ رویکرد کیفی و با استفاده از روش پدیدارشناسی به واکاوی پدیده ی فساد در میان کارکنان پلیس می پردازد. این پژوهش با رجوع به آرا و نظریات نظریه پردازانی چون روباک و بارکر، پانچ، سید و بروس و سایرین، به ترتیب به تحلیل نوع شناسی فساد، فساد خرد و کلان، نظریه ی سیب های اندک و دیگر آرا می پردازد. نتایج به دست آمده از این پژوهش حاکی از آن است که عواملی چون شرایط اجتماعی و اقتصادی حاکم بر جامعه، گزینش و استخدام سلیقه ای و رابطه ای به دور از رعایت قوانین و مقررات، عدم تناسب میان حقوق و مزایای دریافتی و رفاه اجتماعی، پایبندی به قاعده ی رمزگان سکوت در میان کارکنان، فقدان نظارت صحیح در بروز و تشدید فساد در سازمان پلیس نقش تعیین کننده دارند. در نهایت، راهکارهای لازم برای مقابله با معضل فساد در سازمان، حول پنج مفهوم نظارت بر فرآیند گزینش و استخدام، آموزش و نظارت، استفاده از رویکرد چماق و هویج، هدایت و راهبری مقتدر و درگیرکردن جامعه ارایه می گردد.