مقایسه بالینی بی هوشی داخل استخوانی و داخل وریدی (تیوپنتال سدیم) در کبوتر

تزریق داخل استخوانی یک روش برای تجویز داروها است.

مقایسه بالینی تجویز تیوپنتال سدیم به روش داخل استخوانی و داخل وریدی است.

ابتدا همه پرندگان (26 کبوتر سالم) به دو گروه تصادفی تقسیم می شوند. گروه A 20 میلی گرم به ازائ هر کیلوگرم وزن بدن تیو پنتال سدیم به روش داخل استخوانی و گروه B به روش داخل وریدی دریافت کردند. بعد از یک هفته گروه A 20 میلی گرم به ازائ هر کیلوگرم وزن بدن تیو پنتال سدیم به روش داخل وریدی و گروه B به روش داخل استخوانی دریافت نمودند. تعداد ضربان قلب(HR) تعداد تنفس (fR) و دمای کلواک(T) قبل از تزریق (دقیقه صفر) و 1، 5، 10، 20 و 30 دقیقه بعد از تزریق ثبت شد. واکنش به تزریق، تعداد تلاشها برای تزریق دارو، زمان شروع بیهوشی ، امتیاز برای مرحله بی هوشی و زمان بازگشت از بی هوشی بررسی و مقایسه شد.

بررسی های آماری نشان می دهد که شروع بی هوشی در روش داخل وریدی به طور معنی داری سریعتر از روش داخل استخوانی می باشد و تعداد تنفس در دو گروه در دقیقه اول بعد از تزریق تفاوت معنی دار دارد.در سایر دقایق برای تعداد تنفس، تعداد ضربان قلب و دمای کلواک تفاوت معنی دار مشاهده نشد.همچنین در واکنش به تزریق، تعداد تلاشها برای تزریق دارو و مراحل بی هوشی در دقایق مختلف بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهدهنگردید. تغییرات معنی دار در زمان بازگشت از بی هوشی بین دو گروه مشاهده نشد. لنگش و درد قابل مشاهده در روش داخل استخوانی مشاهده نگردید.

نتیجه گیری نهایی:

تزریق داخل استخوانی یک روش کاربردی ، سریع و قابل مقایسه با تزریق داخل وریدی در پرندگان است.