بررسی و مقایسه پارامترهای میزان جذب انرژی و سخت شوندگی در تیربتن آرمه با و بدون الیاف پلی پروپیلن و فناوری HPFRCC

مقاوم سازی سازه ها در دو سطح کلی و محلی می تواند انجام پذیرد. در مقاوم سازی کلی، کل سیستم ساز تقویت و بهسازی می شود. در روش های محلی بهسازی لرزه ای، برخی از المان ها بهسازی می شوند. در گروه دوم ساختمان هایی قرا می گیرند که مطابق ضوابط لرزهای شخصی طراحی و اجرا شده اند و اکنون به علت تغییر آن ضوابط و احیانا افزایش سطح نیروهای طرح و یا تغییر در ضوابط شکل پذیری نیاز به بهسازی دارند. در کشور ما به دلایل مختلف و به ویژه به علت جنبه های اقتصادی مسئله، در حال حاضر تمرکز بر روی مقاوم سازی ساختمان های گروه اول می باشد. ی در گسترش و توسعه مصالح شبیه بتن، الیاف مسلح کننده نقش مهمی داشته اند. در دهه 1960، رامولدی و همکاران بررسی تاثیر الیاف فولادی بر کاهش شکنندگی بتن را در دستور کار قرار دادند. این روند با کاربرد سایر انواع الیاف ادامه یافت و در سالهای اخیر ترکیب انواع الیاف با طولهای مختلف در دستور کار قرار گرفت. گسترش دانش در خصوص چگونگی تاثیر الیاف بر ملات، منجر به تدوین توصیه هایی در مورد طراحی سازه ای گردید. در این تحقیق تاثیر HPFRCC بر عملکرد سازهای تیرهای بتن مسلح ، همراه با و بدون الیاف پلیپروپیلن بر میزان جذب انرژی و سخت شوندگی نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت. در این راستا یک تیر مرجع و چهار تیر مقاوم سازی شده با یک لایه نازک HPFRCC در قسمت تحتانی تیرها با همراه با الیاف پلیپروپیلن، تحت آزمایش چهار نقطه ای خمش خالص قرار گرفته و تاثیر مقاوم سازی بر جذب انرژی و سخت شوندگی مورد بررسی و مقایسه واقع می گردد.