شناسایی ابعاد تاب آوری و تاثیر آن بر پایداری شهری (مطالعه موردی: شهر رشت)

شهرها در آینده، بیشتر مردم جهان را در خود جای خواهند داد؛ بنابراین، تمرکز مدیران باید بر پایدارترکردن و تاب آورکردن این مکان ها باشد. تاب آوری شهری مفهومی است که به تازگی مورد توجه برنامه ریزان و مدیران شهری در سراسر جهان قرار گرفته است. این امر در واکنش به حوادث طبیعی و بحران های اقتصادی و اجتماعی - سیاسی، به مثابه مفهومی کلیدی جایگاه ویژه ای یافته است. نوشتار پیش رو با هدف شناسایی ابعاد تاب آوری شهری و ارتباط آن ها با پایداری شهری، در شهر رشت انجام شده است. روش پژوهش توصیفی - تحلیلی، کاربردی - توسعه ای و شیوه گردآوری اطلاعات، اسنادی و پیمایشی (زمینه یاب) بوده است. نمونه آماری پژوهش شامل 35 نفر از کارشناسان آشنا به موضوع بوده اند که به روش دلفی انتخاب و در سه مرحله درباره پرسش های پژوهش به اجماع رسیده اند. داده ها با نرم افزارهای اس.پی. اس. اس. و لیزرل تحلیل شده اند. برای تعیین روایی گویه ها از مدل تحلیل عاملی تاییدی مرتبه اول و برای سنجش پایایی آن از آزمون آلفای کرونباخ بهره گرفته شده است. نتایج مدل اندازه گیری ضرایب استانداردشده، نشان دهنده همبستگی بین متغیرهای مکنون و شاخص های متناظر بوده است. یافته های تحلیل مسیر تاییدی (مدل ساختاری) نشان داد که تاب آوری اجتماعی (87/ 0= Beta؛ 19/8 = T)، تاب آوری اقتصادی (84/0 = Beta؛ 62/5 = T)، تاب آوری زیست محیطی - کالبدی (85/0 = Beta؛ 78/9 = T) و تاب آوری نهادی (85/0 = Beta؛ 17/8 = T) بر پایداری شهری موثرند؛ بنابراین نتیجه گرفته شد که تاب آوری شهری را می توان به منزله شالوده پایداری شهری مطرح کرد و توجه به مزایای تاب آوری شهری در راستای تقویت سیستم های شهری پایدار، عاملی حیاتی در دستیابی به آینده مطلوب شهری است.