اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر ذهن آگاهی و مهارت های بین فردی دانشجویان زن مبتلا به افسردگی

افسردگی از بیماری های بسیار شایع اعصاب و روان است که به زمان و مکان مشخصی اختصاص ندارد. دوره تحصیلی دانشگاهی به واسطه حضور عوامل متعدد، دوران فشارزایی بوده که احتمال رخ دادن افسردگی زیاد است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر ذهن آگاهی و مهارت های بین فردی دانشجویان زن مبتلا به افسردگی انجام شد.

این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانشجویان زن دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد تشکیل دادند که در سال تحصیلی 97-1396 مشغول به تحصیل بودند. از این میان به شیوه نمونه گیری هدفمند 30 آزمودنی به کمک پرسشنامه افسردگی بک انتخاب شده و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. برای گروه آزمایش به مدت هشت جلسه 90دقیقه ای، رفتاردرمانی دیالکتیکی به روش گروهی اجرا شد. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس افسردگی بک (1961) و مقیاس پنج عاملی ذهن آگاهی بائر و همکاران (2006) و مقیاس مهارت های بین فردی جرابک (2004) استفاده گردید که در پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه به کار رفت. آماره های توصیفی مربوط به میانگین و انحراف استاندارد متغیرهای پژوهش به تفکیک دو گروه ارزیابی و پیش فرض های اصلی برای تحلیل کواریانس، شامل نرمال بودن توزیع نمرات و همسانی واریانس های نمرات و همگنی شیب خط رگرسیون بررسی شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 0٫05p< صورت گرفت.

نتایج نشان داد رفتاردرمانی دیالکتیکی در ارتقای ذهن آگاهی (0٫018=p) دانشجویان زن مبتلا به افسردگی موثر بود؛ اما در بهبود مهارت های بین فردی آن ها تاثیری نداشت.

براساس یافته های این پژوهش رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی موجب ارتقای ذهن آگاهی دانشجویان زن مبتلا به افسردگی می شود؛ اما در بهبود مهارت های بین فردی آن ها تاثیرگذار نیست؛ بنابراین، مداخله مذکور به عنوان درمانی موثر می تواند در بهبود نشانه های افسردگی کاربرد داشته باشد و می توان با اجرای آن به بهترشدن وضعیت مبتلایان به افسردگی کمک کرد.