مقایسه الکترومایوگرافی عضلات ساق پا و زمان رسیدن به ثبات طی حرکت فرود در افراد با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا

مقدمه و اهداف:

 امروزه پیچ خوردگی های مچ پا از شایعترین آسیب های مراجعه شده به مراکز اورژانسی محسوب می شود. افراد مبتلا نقص پایدار در ثبات پوسچر دارند. هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه زمان رسیدن به ثبات و فعالیت عضلات مچ پا طی حرکت فرود در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا و سالم بود. 

مواد و روش ها:

 در تحقیق توصیفی حاضر از دانشجویان شهر کرج، 15 نفر دارای بی ثباتی مچ پا و 15 نفر سالم به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودنی شرکت کردند. از صفحه نیرو و الکترومایوگرافی سطحی برای به دست آوردن زمان رسیدن به پایداری و فعالیت عضلات گاستروکنمیوس داخلی، سولئوس، تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس استفاده شد. برای مقایسه دو گروه از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. 

یافته ها:
 

یافته ها نشان داد تفاوت معناداری در زمان رسیدن به ثبات در راستای قدامی-خلفی طی حرکت فرود بین افراد گروه تجربی و گروه کنترل وجود دارد (001/0=P) و این تفاوت نیز در راستای داخلی-خارجی معنادار بود (000/0=P). همچنین نتایج آماری مربوط به مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب نشان داد بین گروه تجربی و کنترل طی حرکت فرود در عضله گاستروکنمیوس داخلی تفاوت معنادار وجود ندارد، اما در عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس تفاوت معناداری وجود دارد. 

نتیجه گیری:

 به نظر می رسد با توجه به نتایج به دست آمده بی ثباتی مچ پا باعث کاهش ثبات و تغییر فعالیت عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس می شود. کاهش زمان رسیدن به ثبات و عملکرد ناکارآمد عضلات در گروه مبتلا، ما را به توانبخشی مفصل با تمرینات حس عمقی و تمرکز بر عضلات سولئوس، پرنئوس لانگس و تیبیالیس آنتریور در این افراد رهنمود می سازد.