اثربخشی رفتاردرمانی گفتگویی(DBT) بر میزان باورهای فراشناختی مصرف کنندگان مرد وابسته به حشیش

اعتیاد امروزه به یکی از جدی ترین معضلات جامعه بشری تبدیل شده است که منجر به پیدایش فقر و بیکاری و مهم تر از آن بروز مشکلات مکرر شغلی، اجتماعی و قانونی می شود. بنابراین هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی رفتار درمانی گفتگویی در تغییر سطح باورهای فراشناختی مردان معتاد به حشیش شهرستان خرم آباد بود.

این پژوهش به صورت نیمه تجربی بود که در آن از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. نمونه پژوهش 40 آزمودنی بود که از میان مردان معتاد به حشیش شهرستان خرم آباد انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش (رفتار درمانی گفتگویی) و گواه گمارده شدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش در 8 جلسه تحت آموزش رفتار درمانی گفتگویی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه باورهای فراشناختی ولز (2000) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. داده های پژوهش با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکووا) تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معناداری بین دو گروه نشان داد (05/0<p). یافته ها حاکی از آن بود که رفتار درمانی گفتگویی در تغییر سطح باورهای فرانشاختی اثربخش است.

  بنابراین چنانچه افرادی که در حوزه مربوط به مبارزه با مواد مخدر و درمان افراد مبتلا به اعتیاد کار می کنند، از روش رفتار درمانی گفتگویی استفاده کنند می توانند باورهای فراشناختی مثبتی را در بیماران ایجاد کنند.