مقایسه اثرات تمرینات استقامتی و مقاومتی بر بیان ژن های درگیر در مسیرهای سیگنالینگ سنتز و تجزیه پروتئین عضله نعلی رت نژاد ویستار
توده عضله اسکلتی عامل مهمی برای حرکت جهت رفع نیازهای روزمره به ویژه در شرایط پاتولوژیک و کهولت است. هدف پژوهش کنونی، مقایسه تغییرات بیان ژن های درگیر در مسیرهای سیگنالینگ سنتز و تجزیه پروتئین عضله ناشی از انجام دو پروتکل تمرین ورزشی بود.
رت های هشت هفته ای به طور تصادفی به دو گروه تمرینی مقاومتی و استقامتی و یک گروه کنترل تقسیم شدند و از مرداد تا مهر 1397 به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته، در محل آزمایشگاه حیوانات دانشگاه تهران روی نوارگردان دویدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله نعلی جدا و جهت تجزیه و تحلیل با روش مولکولی واکنش زنجیره ای پلی مراز- رونوشت معکوس (RT-PCR) و وسترن بلات، در دمای 80- نگهداری شد.
یافته ها:
نسبت به گروه کنترل، بیان ژن mTORC1 تنها در گروه مقاومتی به طور معناداری افزایش یافت (0/022=p)، در حالی که هر دو پروتکل تمرینی استقامتی و مقاومتی باعث افزایش معنادار Rps6kb1 شدند (به ترتیب0/001< p و 0/001=p). در مسیر تجزیه پروتئین، اگرچه بیان ژن FOXO3a تغییر معناداری نداشت (0/463=p)، بیان ژن eIF4Ebp1 توسط هر دو پروتکل تمرینی استقامتی و مقاومتی مهار شد (به ترتیب 0/001<p و 0/001p=p). این نتایج، توسط تجزیه و تحلیل وسترن بلات تایید شد.
نتیجه گیری:
نتایج نشان داد پروتکل های ورزشی پژوهش کنونی اثرات کمابیش یکسانی بر تغییرات بیان ژن های درگیر در مسیرهای سنتز و تجزیه پروتئین عضله اسکلتی دارند. بنابراین، می تواند جهت جلوگیری و یا کاهش آتروفی عضلانی در شرایط پاتولوژیک و سالمندی مورد توجه قرار گیرد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.