ارتباط بین رضایت شغلی و کیفیت زندگی پرستاران بیمارستان های آموزشی خرم آباد، سال1398

کیفیت خدمات پرستاری و به دنبال آن، سلامت افراد جامعه رابطه مستقیمی با رضایت شغلی پرستاران دارد. نشانه های رضایت شغلی پرستاران بسیار گسترده می باشد و می تواند بر کیفیت زندگی پرستار، افزایش کیفیت مراقبت و رضایتمندی بیماران تاثیر گذارد. هدف پژوهش حاضر، تعیین ارتباط بین رضایت شغلی و کیفیت زندگی پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی خرم آباد در سال 1398 است.

روش کار : 

در این مطالعه توصیفی-همبستگی، 200 پرستار که در سال 1398 در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی خرم آباد مشغول به کار بودند به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل؛ پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه رضایت شغلی مینه سوتا و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی28سوالی بود. داده های تحقیق با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل گردید.

یافته ها: 

در این مطالعه، رضایت شغلی پرستاران در سطح متوسط و کیفیت زندگی آنها در سطح ضعیف بود. رضایت شغلی در حیطه نوع شغل(53/0±48/3) بالاترین و در حیطه نظام پرداخت(59/0±09/2) کمترین میانگین نمره را داشت. کیفیت زندگی در حیطه سلامت روان(52/8±77/51) بالاترین و در حیطه سلامت جسمانی(16/8±14/43) کمترین میانگین نمره را به خود اختصاص داد. بین رضایت شغلی و کیفیت زندگی ارتباط معنادار و مثبت آماری وجود داشت(385/0, r=001/0p<).

نتیجه گیری: 

در پژوهش حاضر،پرستارانی که رضایت شغلی بیشتری داشتند از کیفیت زندگی بالاتری برخوردار بودند . لذا، فراهم نمودن بسترهای افزایش رضایت شغلی پرستاران جهت بهبود کیفیت زندگی آنها و ارایه خدمات حرفه ای مطلوب تر پیشنهاد می شود.