مقایسه یافته های سونوگرافی سندرم تونل کارپ، قبل و بعد از تزریق کورتیکوستروئید

 سندرم تونل کارپ شایع ترین نوروپاتی محیطی به دلیل به دام افتادن عصب است. تشخیص این سندرم براساس علائم بالینی و تایید آن با استفاده از مطالعات الکترودیاگنوستیک صورت می گیرد. اولتراسونوگرافی یک روش بی خطر، در دسترس برای پیگیری بیماران و ارزشمند می باشد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی یافته های سونوگرافیک قبل و بعد از تزریق کورتیکوستروئید انجام شد.  

در مطالعه مداخله ای حاضر، 45 بیمار با علائم سندرم تونل کارپ و مطالعات الکترودیاگنوستیک مثبت که حاکی از درجه متوسط بیماری بود، در طول سال 1396 به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان بعثت همدان مراجعه کرده و به روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. سونوگرافی مچ دست انجام شد و پس از تزریق کورتیکوستروئید و گذشت دو ماه مجددا مورد سونوگرافی قرار گرفتند. شاخص های سونوگرافی قبل و بعد از تزریق مقایسه گردید.

80 درصد از بیماران زن و 20 درصد مرد بودند. میانگین سنی بیماران 47.9±11.6  سال با دامنه 22 تا 72 سال بود. 20 درصد از افراد چپ دست بودند. دست درگیر بیشتر افراد شرکت کننده (70 درصد) راست بود. براساس نتایج ضخامت عصب مدین (P=0.95) ، ضخامت رتیناکولوم (001/0P=) و سطح مقطع عصب (001/0P=) در پایان مطالعه کاهش یافت. با استفاده از مقیاس DASH نشان داده شد که علائم بالینی بیماران کاهش معناداری (001/0P=) در پایان مطالعه داشته است.

کورتیکوستروئید در بیماران مبتلا به این سندرم با شدت متوسط موجب بهبود علائم بالینی می شود که این بهبودی با کاهش ضخامت عصب مدین، فلکسور رتیناکولوم و سطح مقطع عصب همراه است.