گونه شناسی فعلها از قرن چهارم تا ششم با تکیه بر تفسیرهای فارسی

بطور قطع گروه فعلی مهمترین و تاثیرگذارترین بخش هر جمله بشمار میرود. بررسی ویژگیهای فعل و استخراج نتایج آن در آثار تفسیری ارزشمند زبان فارسی بویژه در آغاز شکلگیری زبان فارسی دری ، میتواند بشناخت گونه ها و طبقه بندی کاملتر قواعد دستور تاریخی زبان فارسی، کمک کند.آثاری که تاکنون در بررسی دستور زبان ،سبک شناسی، انواع نثر و زبانشناسی بویژه شناخت گونه های زبانی مناطق مختلف ایران، بدانها کمتر پرداخته شده است. در این مقاله میکوشیم تا به گونه شناسی فعلها از قرن چهارم تا ششم با تکیه بر تفسیرهای فارسی از جنبه های زمان ،ساخت و افعال گونه ای  بپردازیم و بگوییم که آیا فعلها را از لحاظ گونه های زبانی میتوان بررسی و طبقه بندی کرد؟ و چه عوامل و ویژگیهایی ،متمایزکننده این فعلها از یکدیگر هستند؟بهمین منظور،تفسیرهایی چون ترجمه تفسیر طبری، تفسیر قرآن پاک، تفسیر تاج التراجم فی تفسیر قرآن الاعاجم ، تفسیری بر عشری از قرآن مجید،تفسیر قرآن مجید(نسخه کمبریج) ، بخشی از تفسیری کهن، تفسیر گزاره ای از بخشی از تفسیر قرآن کریم (تفسیر شنقشی) ، تفسیر نسفی، تفسیر روض الجنان و روح الجنان و تفسیر کشف الاسرار و عده الابرار مورد بررسی قرار میگیرد. و آنگاه به نتیجه میرسیم که فعلها،از لحاظ گونه شناسی در این آثار، قابل شناسایی و تقسیم بندی هستند.<-p>