بررسی برخی وجوه بلاغی در نثر عرفانی شیخ احمدجام بر پایه ی دو کتاب انس التائبین و کنوز الحکمه
عناصر ادبی ریشه در تخیل نویسنده یا شاعر دارند و برجستگی نویسنده در به کارگیری هنرمندانه این عناصر بلاغی است. در مقاله ی پیش رو سعی خواهد شد تا با بررسی برخی جلوه های ادبی شاخص در نثر شیخ احمد جام (441- 536 ه.ق) در وهله ی اول به جایگاه وی در قدرت تاثیرش بر گسترش نثر فنی و مصنوع– در عین حفظ صلابت نثر مرسل- در آغاز قرن ششم هجری اشاره شود؛ دوم به هنر شیخ در استفاده از جلوه های ادبی، هنری که سرچشمه ی آن از ذوق سرشار فردی و ذهن مخیل وی می جوشد، بپردازیم. احمد جام با استادی تمام نه تنها توانسته با بهره گیری از جلوه های ادبی لطافت و زیبایی خاصی به آثار خود ببخشد، بلکه با این شیوه کلامش را موجزتر و موثرتر کرده است. شیوه ای که شیخ در کاربرد بسامد بالای عناصر بلاغی از جمله: تشبیه، تکرار، کنایه، تمثیل، تلمیح و... به کار گرفته- که در نوع خود کم نظیر است- خود نشانگر جایگاه ارزشمند وی و آثارش در احیای ربان و ادبیات فارسی است.
پرداخت حق اشتراک به معنای پذیرش "شرایط خدمات" پایگاه مگیران از سوی شماست.
اگر عضو مگیران هستید:
اگر مقاله ای از شما در مگیران نمایه شده، برای استفاده از اعتبار اهدایی سامانه نویسندگان با ایمیل منتشرشده ثبت نام کنید. ثبت نام
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.