یکپارچه سازی زمین های کشاورزی در ایران: مزایا و محدودیت ها (مورد مطالعه: روستاهای شهرستان دهگلان، ایران)

هدف این پژوهش توصیفی تحلیلی، تحلیل مزایا و محدودیت های یکپارچه سازی زمین های کشاورزی در روستاهای شهرستان دهگلان بود. جامعه آماری این پژوهش شامل 190 نفر از کشاورزان در روستاهای دهرشید (که در آن طرح یکپارچه سازی توافقی میان بهره برداران اجرا شده) و تلوار (که در آن این طرح تاکنون میان کشاورزان اجرا نشده است)، بود.در این راستا، به عنوان نمونه، 140 نفر با بهره گیری از جدول نمونه گیری کرجسی و مورگان و روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای با انتساب متناسب انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ای محقق ساخته که جهت تایید روایی صوری و محتوایی، در اختیار پانلی از اعضای هیات علمی گروه جغرافیای روستایی دانشگاه خوارزمی قرار داده شد. همچنین، پایایی گویه های مورد سنجش با استفاده از آلفای کرونباخ، مورد تایید قرار گرفت (81/0=α). جهت تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده از نظرات کشاورزان از روش های تحلیل تصمیم گیری چند معیاره (فازی تاپسیس) و رگرسیون خطی در نرم افزار SPSS24 استفاده شد. نتایج تحلیل رگرسیونی نشان داد که مهمترین عوامل اجرای یکپارچه سازی زمین های کشاورزی در ناحیه مورد بررسی، موانع "اقتصادی" (416/0=β) و "فنی" (304/0=β) هستند. همچنین تفاوت معنی داری میان دو دوره قبل و بعد از اجرای یکپارچه سازی در میزان تولید و کاهش هزینه های بهره برداری، مشاهده شد. در کل، اثرات یکپارچه سازی، بیانگر افزایش میزان تولید در واحد سطح در محصولات زراعی، عملکرد در واحد سطح، درآمد حاصل از کشاورزی و پایدار بودن آن، تنوع شغلی و نیز کاهش مهاجرت در روستاهای مورد مطالعه بود.