بررسی رژیم و ترکیبات غذایی لاشه خیار دریایی گونه Stichopus herrmanni در محدوده آب های استان هرمزگان - جزیره قشم

در این مطالعه رژیم غذایی و ترکیبات تقریبی گونه خیار دریایی Stichopus herrmanni در استان هرمزگان مورد بررسی قرار گرفت. نمونه برداری ها به صورت ماهانه فصلی در پاییز و زمستان سال 1395 و بهار و تابستان سال 1396 با عملیات غواصی از سه ایستگاه انحام گرفت. در هر ایستگاه در هر یک سه نمونه و جمعا 36 نمونه انجام و جهت زیست سنجی و مطالعات رژیم غذایی و آنالیز ترکیبات تقریبی رطوبت، پروتئین، چربی و خاکستر به آزمایشگاه منتقل گردیدند. شاخص طول نسبی روده (RLG) این خیار دریایی برابر 0/3±2/2 بوده که نشان دهنده همه  چیزخوار بودن گونه S. herrmanni آن می  باشد. از کل نمونه  های مطالعه شده 65/89 درصد دارای معده پر و بقیه (34/11 درصد) دارای معده خالی بودند. میزان خوردن غذا از زمستان شروع و در تابستان فصل  تخم  ریزی، به حداکثررسید به طوری  که بیش  ترین مقدار شاخص شدت تغذیه در فصل تخم  ریزی 1/01±7/866 به دست آمد. بعد از آنالیز محتویات روده مشخص شد که شاخص ارجحیت تغذیه براساس نوع محتویات موجود در لوله گوارش به ترتیب: شن و گل و لای، فرامینفرا، شکم  پایان، دیاتومه  ها، دوکفه  ای  ها، جلبک  ها، آمفی  پودها، رسوبات آلی، تماتودها، فلس و به ندرت سخت  پوستان کوچک بوده از پلانکتون ها: Chlorella stigmatophora, Skeletonema costatum, Oocystis lacustris, Coscinodis cuscentralis و بسیار معدود از سایر گونه  ها تغذیه می  کند که بسیار تحت تاثیر تراکم و زمانی و گونه  ای این پلانکتون  ها  در آب محیط پیرامونی است. گرچه در پاییز و زمستان  نیز  تغذیه دارند ولی شاخص پر بودن معده در آن  ها عمده تغذیه را به دو فصل بهار و به خصوص تابستان نسبت می  دهد و این موضوع  رابطه تنگاتنگ شرایط دمایی با تغذیه فعال این خارپوست را نشان می  دهد. در بررسی ماهانه ترکیبات تقریبی، بیش  ترین سطح پروتئین بر حسب درصد وزن خشک (47/36±0) بیش  ترین درصد رطوبت (9/33±88/3)، بالاترین درصد چربی (0/02± 0/8) و بالاترین درصد خاکستر (9/33±37/0) مشاهده گردید.