تکنیکهای روایی مدرن در مجموعه داستانهای دهه هفتاد (با تکیه بر آثار بیژن نجدی و ابوتراب خسروی)

یکی از کلیدها و راه های گشودن پیچیدگیها و درک یا رفع ابهام داستانهای مدرن، درک شیوه روایتگری و شگردهای روایی داستان است. انتخاب و آفرینش شیوه روایتگری، در میان مفاهیم و مضامین کهنه یا تکرار شده روایت؛ دنیای تازه ای بر روی نویسنده میگشاید. بیژن نجدی و ابوتراب خسروی از داستان نویسان مدرنیست معاصر هستند که تکنیکهای خاصی در داستان نویسی دارند و همین شگردهای خاص، داستانهایشان را از آثار دیگر داستان نویسان معاصر متمایز میکند. در مقاله حاضر، مجموعه داستانهای « یوزپلنگانی که با من دویده اند» و «دوباره از همان خیابانها» اثر بیژن نجدی، و «دیوان سومنات» و « هاویه » اثر ابوتراب خسروی، از منظر تکنیکهای روایی مدرن مورد بررسی قرار گرفته اند.نتایج تحقیق نشان میدهد که نجدی و خسروی، در این مجموعه داستانها از شگردهای روایی مدرن مانند سیلان روایت، تکثر راوی، چرخش در زاویه دید و... استفاده کرده اند.